Εις Μνημόσυνον: Γεώργιος Παπαγεωργίου (1959-2022)
Πριν από λίγο καιρό συγκεντρωθήκαμε στο Κοιμητήριο του Χολαργού,τη Μεγάλη Τρίτη 19 Απριλίου 2022, φίλιοι και συνάδελφοι για να αποχαιρετήσουμε, στην τελετή της κηδείας του, τον αείμνηστο φίλο Γεώργιο Παπαγεωργίου. Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις και τα συναισθήματα που εξέφρασα ως επικήδειο λόγο την ημέρα εκείνη.
Σεβαστοί Πατέρες και Καθηγητές, συνάδελφοι και φίλοι του εκλιπόντος,
Η αγάπη για το φίλο μας,και συμφοιτητή μου στη Θεολογική Σχολή, Γεώργιο Παγεωργίου, μας συγκέντρωσε όλους εμάς σήμερα στην τελετή αυτή της κηδείας, με την οποία τον αποχαιρετάμε. Οι πιστοί όμως δεν το βλέπουμε ως το τέλος, αφού ελπίζουμε στη συνέχεια της ζωής και ζούμε ελπίζοντας «ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Οπότε στον κεκοιμημένο επ’ ελπίδι αναστάσεως του ευχόμαστε Καλό Παράδεισο!
Ο αείμνηστος Γεώργιος πέθανε μετά από μία γενναία άλλα άνιση μάχη με τον καρκίνο. Υπέμεινε τους πόνους, την αδυναμία, την μοναξιά, την ανέχεια, την εγκατάλειψη των δυνάμεών του με υποδειγματική ταπείνωση, με χριστιανική υπομονή και χωρίς να παραπονιέται ή να γογγύζει, μιμούμενος τον Κύριο μας που πορεύεται αυτή την Μεγάλη Εβδομάδα προς την άκρα ταπείνωση. Έζησε και ο φίλος μας Γεώργιος την δική του άκρα ταπείνωση της αρρώστιας του.
Ήταν ένας ερημίτης της πόλεως των Αθηνών. Εκούσια είχε επιλέξει ως μοναδική του παρέα τα βιβλία. Το σπίτι του είναι γεμάτο με πάρα πολλά βιβλία, που τα περισσότερα τα είχε μελετήσει. Την εκούσια μοναξιά του συνόδευε και με την εκούσια πενία. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι αποφάσισε και δώρισε την περιουσία του (με διαθήκη που συνετάχθη παρουσία μαρτύρων) στο Ίδρυμα Νεότητας και Οικογένειας της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Τόσο δύο ακίνητά του όσο και τα βιβλία του, τα οποία είναι πολλά και κάποια πολύ σπάνια, ελπίζουμε όλοι εμείς να αξιοποιηθούν με τον καλύτερο τρόπο από το Ίδρυμα.
Προσωπικά εκτίμησα, και κρατάω μέσα στην καρδιά μου, την αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισε τα πάμπολλα προβλήματα υγείας που του έφερε ο καρκίνος. Δεν απαιτούσε ούτε ζητούσε κάτι. Όταν όμως του προσφερόταν κάποια βοήθεια εξέφραζε πολλές φορές την ευγνωμοσύνη του.
Στο «Έγκλημα και τιμωρία» του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, στον μονόλογο του ο Μαρμελάντωφ φαντάζεται τον Χριστό να λέει:«Ελάτε και σεις. Όλοι εσείς, εσείς οι αδύνατοι, εσείς οι αμελείς… Ελάτε και σεις. Και τότε οι δίκαιοι θα διαμαρτυρηθούν και οι φρόνιμοι θα απορήσουν: Μα Κύριε, πώς τους δέχεσαι; Και ο Χριστός θα πει: Αν τους δέχομαι, κύριοι δίκαιοι, αν τους δέχομαι, κύριοι σώφρονες, το κάνω γιατί κανένας από αυτούς δεν έκρινε ποτέ τον εαυτό του άξιο. Και θα μας απλώσει τα χέρια Του, θα μας ανοίξει την αγκαλιά Του, και εμείς θα πέσουμε στα πόδια Του και θα τα καταλάβουμε όλα».
Ναι σεβαστοί και αγαπητοί μου ακριβώς έτσι ήταν ο Γιώργος μας. Ταπεινός και χωρίς αξιώσεις τιμής. Ως πνευματικός άνθρωπος που ήταν διακρινόταν για μια αληθινή και όχι επίπλαστη ταπείνωση. Γι’ αυτό και ελπίζουμε όλοι ο Κύριος να τον υποδεχθεί στην αγκαλιά του.
Όλα αυτά τα χρόνια βρέθηκαν πολλοί άνθρωποι που του στάθηκαν στις δυσκολίες του και τον φρόντισαν. Πρώτος από όλους ο Καθηγητής μας στη Θεολογική κ. Αλέξανδρος Σταυρόπουλος. Από τα φοιτητικά του χρόνια, δηλαδή σχεδόν σαράντα χρόνια, του στάθηκε ως πατέρας. Ώρες ατελείωτες τον στήριζε, τον συμβούλευε και τον καθοδηγούσε. Ο Καθηγητής της Ιατρικής κ. Παπαδόπουλος φρόντισε αρκετές φορές τα της υγείας του και όχι μόνο. Ο παριστάμενος Ψυχίατρος κ. Θάνος Παπαγεωργίου φρόντισε για πολλά χρόνια την ευαίσθητη ψυχή του. Η κ. Ξανθή φρόντισε για αρκετό καιρό να του ομορφαίνει τον χώρο που έμενε. Σημαντική ήταν και η συνεισφορά της κ. Μαρίας Φούρλα Θεολόγου συνεργάτιδος του Ιδρύματος Νεότητας και Οικογένειας στην ενδυνάμωσή του τις δύσκολες ώρες της δοκιμασίας του.Αξίζει όμως να μνημονεύσουμε και την συμπαράσταση και συναντίληψη των συναδέλφων του στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Α΄ Αθήνας στις δυσκολίες και τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα ο Διευθυντής του Ιδρύματος Νεότητος και Οικογενείας της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Συμεών Βενετσάνος φρόντιζε με κάποια κυρία την καθαριότητα του σπιτιού του. Με στοργή στάθηκε δίπλα του και τις τελευταίες του στιγμές, όπως για την παραλαβή της σορού του από το Νοσοκομείο και για την αρχοντική επιμέλεια της τελετής της κηδείας και της ταφής του.
Ο Άγιος Πορφύριος αλλά και ο Άγιος Παϊσιος, καρκινοπαθείς και οι δύο, έλεγαν ότι τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της ασθένειας του καρκίνου έχει γεμίσει ο Παράδεισος.Χαρακτηριστικά ο Άγιος Παΐσιος έλεγε ότι όσο τον ωφέλησε ο καρκίνος δεν τον ωφέλησαν χρόνια άσκησης. Έλεγε επίσης ο Άγιος Πορφύριος:«Μη φοβάστε τις αρρώστιες αλλά χωρίς γογγυσμό, με ευχαριστία και δοξολογία, πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε ως φάρμακα της αιωνίου ψυχήςμας».
Ο φίλος μας Γιώργος δεν φοβήθηκε τον καρκίνο αλλά χωρίς γογγυσμό και θαρραλέα ως παλικάρι αναμετρήθηκε με τον θάνατο. Δεν τον ακούσαμε ποτέ να πει: «Γιατί σε μένα Θέε μου;» Βυθισμένος σε μία σιωπώσα προσευχή, ακούγοντας το Σταθμό της Εκκλησίας, πέρναγε τις τελευταίες του στιγμές, με τα βιβλία του και βυθισμένος στις σκέψεις του.
Μέσα στις ατελείωτες ώρες της μοναξιάς του ίσως σαν τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο να μονολογούσε: «Ελθέ ο μόνος προς μόνον ότι μόνος ειμί καθάπερ οράς». Για την μεγάλη υπομονή του και την χωρίς παράπονο αντιμετώπιση του καρκίνου, ακόμη και στις τελευταίες πολύ οδυνηρές ώρες των αφόρητων πόνων, όλοι εμείς οι φίλοι του πιστεύουμε ότι θα αναπαύεται εν χώρα ζώντων.
Καλό Παράδεισο αγαπητέ μας φίλε. Καλή Ανάσταση σε όλους μας!
Στέφανος Κουμαρόπουλος Δρ. Θ.
Υστερόγραφο: Την 22α Μαΐου 2022, στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης Χολαργού, τελέστηκε με την φροντίδα του Ιδρύματος παρουσία φίλων και ικανού αριθμού συναδέλφων του, το Τεσσαροκονθήμερον Μνημόσυνον υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του.
