ΔΙΑΠΟΙΜΑΝΣH

Σήμερα στην Εκκλησία μας βιώνουμε συχνά ένα νοσηρό «γεροντισμό» που απέχει πολύ από την πνευματική μας παράδοση. «Γέροντες» που κρύβουν τον Χριστό από τα μάτια των ανθρώπων και γιγαντώνουν τη δική τους παρουσία, συντηρούν την εξάρτηση των πνευματικών τους τέκνων και δεν τους βοηθούν να φθάσουν στην «πνευματική ενηλικίωση». Έτσι γίνονται στους κόλπους της εκκλησίας φατρίες που αγγίζουν τα όρια του φανατισμού, μικρές «εκκλησίες» γύρω από τον «γέροντα»…

Tα ενδιαφέροντά μας συνήθως περιορίζονται στο στενό μας οικογενειακό κύκλο. Το πολύ να ενδιαφερόμαστε για τη γειτονιά μας, την κοινότητα ή την πατρίδα μας. Αυτά όμως δεν καλύπτουν την οικουμενική ματιά που οφείλουμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί να απλώνουμε στους αδελφούς μας εις τα πέρατα της (κατ-)Οικουμένης.

Πολλές φορές, όταν υπέβαλα ένα κείμενό μου για κρίση, το πρώτο ερώτημα που ερχόταν στα χείλη του συνομιλητή μου ήταν αν και ποια βιβλιογραφία χρησιμοποίησα. Σα να μην τον ενδιέφεραν τα γραφόμενά μου αλλά έπρεπε να αντιμετρηθούν με κάποια προηγούμενα γραπτά άλλων.