«Η θάλασσα ασκούσε ανέκαθεν, και ασκεί και σήμερα, μια γοητεία στους
Έλληνες, που έχει τις ρίζες της στα βάθη των αιώνων. Ένας λαός που ζει
κοντά στη θάλασσα, που αναπνέει τον αέρα της, που τρώει ψωμί από τη
θάλασσα, που πολλές φορές θρηνεί τα θύματα της θάλασσας, είναι επόμενο
να τραγουδήσει τις χαρές και τις πίκρες της, να εκφράσει τα συναισθήματά
του με την πένα, με στίχους και μουσική, με μπογιές και χρωστήρα. Κύματα,
καράβια, βάρκες, ναυτικοί, νοσταλγία, έρωτας, θάνατος, πίκρα του
χωρισμού, αγαλλίαση του γυρισμού».
Πέρα, όμως και εκτός από αυτά τα λογοτεχνικά, τα ωραία ή τα δυσάρεστα,
υπάρχει μία πραγματικότητα, που καλούμαστε να διακονήσουμε, ως Έλληνες
Χριστιανοί. Εννοούμε, φυσικά, τον ίδιο τον ναυτικό, ως ψυχοσωματική
οντότητα, που βιώνει έντονες καταστάσεις κάτω από άκρως στρεσογόνες
συνθήκες.
Διαβάστε ολόκληρο το βιβλίο: εδώ