Εις την Πάνδοξον Κοίμησιν της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών και Παναχράντου Θεοτόκου

Ο λόγος τονίζει τη μοναδικότητα της Παρθένου Μαρίας ως κεντρικού σημείου του σωτηριολογικού σχεδίου. Δεν είναι μόνο μητέρα του Χριστού, αλλά συνεργός στην αποκατάσταση της δημιουργίας, με αρετή που τη θέτει πάνω από όλα τα κτίσματα. Η συμμετοχή της στα Πάθη και η θεϊκή της ενότητα την καθιστούν πρότυπο αγιότητας και μεσιτεύτρια για την ανθρωπότητα. Το κείμενο καταλήγει ότι η πλήρης δόξα της υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη κατανόηση, αξίζοντας αιώνια υμνωδία.