ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΣΕΠΤΟΝ ΚΟΙΜΗΣΙΝ ΤΗΣ ΠΑΝΥΠΕΡΑΓΝΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ (ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ)
Ἄν ὁ θανατος τῶν ὁσίων εἶναι τίμιος καί ἡ μνήμη δικαίου συνοδεύεται ἀπό ἐγκώμια (Παρμ. 10,7), πόσο μᾶλλον τήν μνήμη τῆς ἁγίας τῶν ἁγίων, διά τῆς ὁποίας ἐπέρχεται ὅλος ὁ ἁγιασμός στούς ἁγίους, δηλ. τήν μνήμη τῆς ἀειπάρθενης καί Θεομήτορος, πρέπει νά τήν ἐπιτελοῦμε μέ τίς μεγαλύτερες εὐφημίες;
Εις την Πάνδοξον Κοίμησιν της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών και Παναχράντου Θεοτόκου
Ο λόγος τονίζει τη μοναδικότητα της Παρθένου Μαρίας ως κεντρικού σημείου του σωτηριολογικού σχεδίου. Δεν είναι μόνο μητέρα του Χριστού, αλλά συνεργός στην αποκατάσταση της δημιουργίας, με αρετή που τη θέτει πάνω από όλα τα κτίσματα. Η συμμετοχή της στα Πάθη και η θεϊκή της ενότητα την καθιστούν πρότυπο αγιότητας και μεσιτεύτρια για την ανθρωπότητα. Το κείμενο καταλήγει ότι η πλήρης δόξα της υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη κατανόηση, αξίζοντας αιώνια υμνωδία.