ΔΙΑΠΟΙΜΑΝΣH

«Κάτω από την επίδραση της νεωτερικότητας στον ελληνορθόδοξο χώρο φαίνεται να πληθαίνουν καθημερινά τα φαινόμενα ενός θρησκευτικού ατομικισμού. Σ’ αυτό τον τύπο της θρησκευτικότητας τα άτομα φαίνεται να διατηρούν μια χαλαρή δέσμευση με τα ουσιώδη δόγματα της θρησκείας τους και αναζητούν περισσότερο στη θρησκεία μια συλλογική ταυτότητα. Αυτή η εξατομικευμένη θρησκευτική έκφραση οδηγεί αρκετές φορές σε μια πίστη χωρίς Θεό ή χωρίς Εκκλησία. (Βλ. σχετικά «Ο Θεός επιστρέφει στην Ευρώπη; Δοκίμιο για τη θρησκευτική δυνατότητα άθεης θρησκείας Εισαγωγή στο Ζ. Ντάνιελ, Ο Θεός είναι φανατικός; Δοκίμιο για τη θρησκευτική ανικανότητα του πιστεύειν, Πόλις Αθήνα 1998, σ. 36. Επίσης του Στ. Ζουμπουλάκη, Ο Θεός στην πόλη, Εκδ. Εστίας, Αθήνα 2002)».

Στήν «Ἀστικὴ Ποιμαντική», σὲ μία ἀπὸ τὶς μορφὲς τοῦ Ποιμαντικοῦ Ἔργου, επικεντρώνεται τὸ δεύτερο τεῦχος τῆς περιοδικῆς μας ἔκδοσης «Παραστάτης».