Αλεξάνδρου Μ. Σταυροπούλου
Μετράμε και ξαναμετράμε και αναρωτιόμαστε μήπως και έχουμε κάνει λάθος και δεν μετρήσαμε σωστά. Κι όμως οι αριθμοί βγαίνουν σωστοί. Πράγματι η πληροφορία ήταν ακριβής. Κι απαριθμούμε ημερομηνίες και τόπους και διαπιστώνουμε ότι ναι κι ο Τάκης κι ο Δήμος κι ο Γιώργος καθώς και τόσοι άλλοι δεν είναι πια μαζί μας. Έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι. Άφησαν τα εγκόσμια και ταξίδεψαν για τον ουρανό. Οι ουρανοί είναι δικοί τους. Αλλά εμάς μας λείπουν αφόρητα. Στο προσκλητήριο απόντων τους μετράμε ένα κι έναν. Κι όμως δεν είναι τόσο απόντες … είναι παρόντες και με το παραπάνω. Παρόντες με τον δικό τους τρόπο. Στη σκέψη μας, στα όνειρά μας, στις αναζητήσεις μας. Η θύμησή μας τους κάνει ωσεί παρόντες. Με άλλον τρόπο βέβαια, αλλά παρόντες. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε στην απώλειά τους, δεν θέλουμε. Κρατάμε από αυτούς τις καλές στιγμές που ζήσαμε μαζί τους. Αποδιώχνουμε κάποιες άσχημες που αμαυρώνουν την μνήμη.
Είναι αλήθεια ότι οι σχέσεις δεν ήταν πάντα αψεγάδιαστες. Πριμοδοτούμε τις καλές στιγμές συγχωρώντας κάποιες άλλες. Στις κακές αντιτάσσουμε τις καλές ως συνήγοροι και όχι ως εισαγγελείς. Και συγχωρούμε και δεν τους το κρατάμε αν κάποτε αστόχησαν στην σχέση τους μαζί μας. Αυτή η συν-χώρηση με φίλους που έφυγαν και ίσως δεν προλάβαμε να τους δηλώσουμε την μεταμέλειά μας για κάτι που ίσως ή σίγουρα τους προσέβαλε. Τους δηλώνουμε την μετάνοιά μας – καίτοι εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια- γιατί πιστεύουμε και ελπίζουμε επειδή τους αγαπάμε, ότι το νίκος του θανάτου δεν τους άγγιζε αλλά ζουν στην αγκαλιά του Θεού. Εκεί τους αποθέτουμε κι εκεί τους βρίσκουμε όταν τους προσκαλούμε, όχι ως απόντες αλλ’ ως παρόντες. Λυπούμαστε γιατί έφυγαν και δεν τους έχουμε χειροπιαστούς. Κι όμως ζουν και η μνημόνευσή τους μας τους φέρνει κοντά, εγγύς σα να τους αγγίζουμε.
Αυτός ο μακρύς πρόλογος με απομάκρυνε από τον στόχο μου να αναφερθώ στο ξαφνικό άκουσμα της εκδημίας του πεφιλημένου φοιτητή μας στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών και έκτοτε ακριβού συνομιλητή στα «ποιμαντικά» π. Κωνσταντίνου Καλλιανού (29 Απριλίου 2024). Ευγενής, απαντούσε σε ευχές ή αποστολές κειμένων μου με σεβασμό και ευγνώμων. Χαρισματικός στην γραφίδα του και κενοτικός στην διακονία του, σκόρπιζε απλόχερα τα χαρίσματα που του είχε εμπιστευτεί ο Κύριος και τα είχε καλλιεργήσει φιλόπονα και εν-ορατικά στην ενορία του και στο νησί του, την όμορφη Σκόπελο. Η βιοτή του ήταν μια προσπάθεια ισορροπίας σε όλα τα επίπεδα του βίου του. Ισορροπώντας με αντίβαρο τον Σταυρό του Κυρίου μας, βάδιζε ακολουθώντας Τον, ποιμαίνοντας τα πρόβατά Του. Και με αυτόν τον τίτλο κατέγραψε τις πολύτιμες εμπειρίες του και προθέσεις του αναφορικά με την ποιμαντική κληρονομιά που μας άφησε (Άγιον Όρος 2008).
Ας είναι αιωνία η μνήμη του. Τον παρακαλώ ταπεινά, ως διδάσκαλος προς μαθητή, για την μεσιτεία του στον Κύριό μας.
ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ
- + π. Κωνσταντίνου Καλλιανού, Απώλειες, (παραμυθητική επιστολή). Δείτε την επιστολή: εδώ
