Μαγιάτικη «χαρμολύπη»
Ὁ Μάϊος εἶναι ὁ μήνας ποὺ μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία γιὰ ἐξορμήσεις στὴν ἐξοχή, γιὰ χαρὲς κοντὰ στὴ φύση, γιὰ μικρὴ ἀνάπαυλα πρὶν ἀπὸ τὴν ἔνταση τῶν ἐξετάσεων ιστὸ τέλος τῆς σχολικῆς χρονιᾶς. Καὶ σήμερα πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐξακολουθοῦν τὰ ὡραῖα ἤθη καὶ ἔθιμα τῆς πρωτομαγιᾶς καὶ τὶς ἐξόδους σὲ βουνὰ καὶ σὲ κάμπους.
Ἡ μεταπασχαλινὴ αὐτὴ χαρμόσυνη περίοδος σκεπάζεται: γιὰ πολλοὺς ἀπὸ ἕνα νέφος ἄγχους καὶ ἀνησυχιῶν. Ὑπαινιχθήκαμε πιὸ πάνω τὸ τέλος τῆς σχολικῆς χρονιᾶς καὶ τὶς ἐξετάσεις. Ἰδιαίτερη βαρύτητα ἀποκτᾶ αὐτὴ ἡ περίοδος γιὰ τοὺς ὑποψηφίους στὶς ἀνώτερες καὶ ἀνώτατες σχολές. Ἤδη ἀπὸ τὶς ἀρχὲς Μαρτίου ἔχουν «δεσμευθεῖ» οἱ ὑποψήφιοι σὲ ὁμάδες Σχολῶν καὶ Τμημάτων Α.Ε.Ι. καὶ Τ.Ε.Ι. Ἡ ἔνταση κορυφώνεται μὲ τὴν διπλὴ προετοιμασία γιὰ τὶς ἀπολυτήριες καὶ τὶς πανελλήνιες ἐξετάσεις.
Αγωνίες μηνῶν συσσωρεύονται ἐκρηκτικὰ μέσα τους καὶ οἱ προσδοκίες γονέων, συγγενῶν, φίλων καὶ γνωστῶν ἀποθέτουν τὸ βάρος πάνω στοὺς νεανικοὺς ὤμους, ποὺ τὸ αἰσθάνονται ἰδιαίτερα ἔντονο. Πῶς νὰ διαψεύσουν τὶς δικές τους ἐλπίδες καὶ τῶν δικῶν τους; Θὰ πετύχω, δὲν θὰ πετύχω; Χιλιάδες οἱ θέσεις, περισσότερες χιλιάδες καὶ οἱ ὑποψήφιοι. Αγωνίζονται, συναγωνίζονται, ἀνταγωνίζονται μαθητὲς καὶ μαθήτριες, φετινοὶ τελειόφοιτοι καὶ παρελθόντες ἀπόφοιτοι γιὰ μιὰ θέση κάτω ἀπὸ τὴ στέγη ἑνὸς Α.Ε.Ι. ἢ Τ.Ε.Ι.
Τὸ πρόβλημα εἶναι ὀξύ, τὸ σύστημα ἐπιλογῆς σκληρό. Ἡ ἐπιλογὴ εἶναι τελικὰ ἐπιλογὴ προσωπικὴ ἢ ἀπρόσωπη; Σὲ μιὰ ἐποχή, ὅπως τὴ δική μας, τὴν ἠλεκτρονική, οἱ ἠλεκτρονικοὶ ὑπολογιστὲς ἐπιλέγουν «πρὶν ἀπὸ μᾶς γιὰ μᾶς» καὶ μάλιστα «γιὰ τὸ καλό» μας. Σ’ αὐτὴν ὅμως τὴ φάση, τὴν πρὶν ἀπὸ τὶς ἐξετάσεις, ἔχει προτεραιότητα τὸ ἐρώτημα τῆς ἐπιτυχίας ἢ τῆς ἀποτυχίας· σὲ δεύτερη φάση, μετὰ τὶς ἐξετάσεις καὶ ἀνάλογα μὲ τὶς μονάδες, θὰ τεθοῦν ἐρωτήματα ὡς πρὸς τὸ ποιὸν τῆς ἐπιτυχίας καὶ τὴν κλιμάκωσή της. Πρὸς τὸ παρὸν ὁ κάθε ὑποψήφιος αἴρει τὴ δική του κλίμακα καὶ περιπατεῖ ἀγνοώντας σὲ ποιό σκαλὶ θὰ πατήσει στὸ τέλος αὐτῆς τῆς πορείας καὶ τῆς δοκιμασίας.
Μὲ τὰ παιδιὰ αὐτὰ δοκιμάζεται καὶ ἡ δική μας ὑπομονή, ἡ ἀντοχὴ τῶν μεγαλυτέρων. Περνᾶμε ὅλοι ἀπὸ ἐξετάσεις… Χιλιάδες οἰκογένειες ζοῦν τὸ ἄγχος, τὴν ἀγωνία, τὴν ἀνησυχία τῶν ἐξετάσεων. Ἡ ἀνησυχία μετατρέπεται σὲ ἐκνευρισμό. Νεῦρα τεντωμένα ἕτοιμα νὰ σπάσουν μὲ τὸ παραμικρό. Σὲ μιὰ περίοδο ποὺ θὰ ᾿πρεπε νὰ ἐπικρατεῖ ἠρεμία κυριαρχεῖ ἡ ταραχή.
Οἱ ἴδιοι οἱ ὑποψήφιοι κάνοντας τὸν ἀπολογισμό τους καὶ τοὺς ὑπολογισμούς τους διαπιστώνουν τὶς μικρὲς ἢ μεγάλες ἐλλείψεις τους, τὶς ὁποῖες δυσκολεύονται καὶ νὰ ὁμολογήσουν. Οἱ μεγάλοι προσπαθοῦν νὰ μαντέψουν τὴν κατάσταση ἀποφεύγοντας τὶς πολλὲς ἐρωτήσεις καὶ συζητήσεις γιὰ νὰ μὴν ἐπιβαρύνουν τὴν ἀτμόσφαιρα. Ἡ μεγάλη μάχη δίνεται στὰ φροντιστήρια καὶ τὰ μεταλυκειακὰ προπαρασκευαστικὰ κέντρα ἀπὸ ἀπόψεως ἐξωτερικῶν καὶ στὶς ψυχὲς τῶν ὑποψηφίων ἀπὸ ἀπόψεως ἐσωτερικοῦ χώρου.
Ἡ Ἐκκλησία «φροντιστήριον ψυχῶν»
Σ᾿ αὐτὴν ὅμως τὴν μεγάλη μάχη θὰ μποροῦσε νὰ ἔλθει ἀρωγὸς ἡ Ἐκκλησία μας καὶ νὰ συμπαρασταθεί σὲ οἰκογένειες καὶ σὲ ὑποψηφίους. Νὰ γίνει ἡ ἐνορία ἕνα εἶδος «φροντιστηρίου ψυχῶν», στὸ ὁποῖο ὁ ἐφημέριος νὰ φροντίζει γιὰ τὴν ψυχικὴ γαλήνη τῶν νέων αὐτῶν παιδιῶν καὶ τῶν οἰκογενειῶν τους.
Πρῶτα – πρῶτα, ἔστω καὶ τὴν τελευταία στιγμή, ὁ ἐφημέριος μπορεῖ νὰ πληροφορηθεῖ ποιοί νέοι καὶ ποιές νέες προετοιμάζονται γιὰ τὶς πανελλήνιες ἐξετάσεις. Γι’ αὐτοὺς καὶ τοὺς γονεῖς τους, ὁ ἐφημέριος μποριεῖ νὰ ὀργανώσει εἰδικὴ Θ. Λειτουργία στὴν ὁποία θὰ τοὺς προσκαλέσει καὶ θὰ κηρύξει ἀνάλογα. Μετὰ τὸ πέρας τῆς Θ. Λειτουργίας μπορεῖ νὰ ἀκολουθήσει εἰδικὴ ἄνετη συνάντηση μὲ προσφορὰ ἀναψυκτικοῦ καὶ γλυκίσματος. Στὴ συνάντηση αὐτὴ μπορεῖ νὰ παρίστανται, ὅπου ὑφίσταται ἡ δυνατότητα, φοιτητὲς καὶ φοιτήτριες οἱ ὁποῖοι θὰ τοὺς μεταδώσουν ἐμπειρίες ἀπὸ τις δικές τους ἐξετάσεις. Μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο «ἐξορκίζονται» οἱ φόβοι τους καὶ τὸ ἄγχος τους ἐξαγορευόμε να γίνεται πιὸ συγκεκριμένο καὶ εἶναι δυνατὸ νὰ ξεπεραστιεῖ.
Ὁ ἱερέας μπορεῖ ἐπίσης νὰ ὁρίσει ὧρες κατὰ τὶς ὁποῖες θὰ βρίσκεται στὴν διάθεση τῶν ὑποψηφίων εἴτε στὸν ναὸ εῖτε στὸ ἐνοριακὸ κέντρο.
Τὸ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον του μπορεῖ νὰ δείξει ὁ ἐφημέριος καὶ σὲ κατ᾿ ἰδίαν ἐπισκέψεις ἢ τυχαῖες συναντήσεις, ἀλλὰ καὶ καθὼς θὰ γνωρίζει τὰ ὀνόματά τους νὰ τοὺς ἐνθυμῆται ἰδιαιτέρως στὴν προσευχή του ἀφιερώνοντας εἰδικὸ χρόνο γι’ αὐτοὺς ἢ ἐπιστρατεύοντας λαϊκοὺς συνεργάτες του γιὰ τὸ ἔργο αὐτό. Νέοι ἰδιαίτερα εὐαίσθητοι πρὸς τὴν Ἐκκλησία θὰ αἰσθάνονται προστατευμένοι μὲ τὴ θύμηση αὐτή. Ἡ συνειδητοποίηση τῆς συμπαραστάσεως ἐξασφαλίζει στὸν ὑποψήφιο πέραν τῆς θείας ἀρωγῆς τὸ ψυχικὸ ἐκεῖνο κλίμα ποὺ θὰ τὸν ἐνδυναμώσει στὸν ἀγώνα στὸν ὁποῖο λαμβάνει τώρα μέρος.
Τὴν προσευχὴ ὡς ὅπλο μποροῦν νὰ χρησιμοποιήσουν ἐπίσης οἱ κληρικοί μας μεταβαίνοντας τὶς ἡμέρες τῶν ἐξετάσεων στὰ ἐξεταστικὰ κέντρα κατόπιν συνεννοήσεως μὲ τὰ ἁρμόδια ὄργανα. Ἔτσι, τῆς γραπτῆς δοκιμασίας θὰ προηγῆται προσευχή, ἡ ὁποία θὰ τελῆται ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς ἐφημερίους τῆς περιοχῆς καὶ θὰ μεταδίδει τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στοὺς διαγωνιζόμενους ὑποψηφίους.
Οἱ πιὸ πάνω προτάσεις, ὅσο ἁπλὲς καὶ νὰ φαίνωνται μπορεῖ νὰ γίνουν ἀφορμὴ γιὰ ἕνα πλησίασμα τῆς Ἐκκλησίας μας πρὸς μία μερίδα τῆς νεολαίας μας ἡ ὁποία περνάει αὐτὸν τὸν καιρὸ δύσκολες ὧρες καὶ μέρες καὶ ἔχει ἀνάγκη νὰ αἰσθανθεῖ τὴ στοργὴ τῆς Ἐκκλησίας ἔστω καὶ αὐτὴ τὴν ὕστατη στιγμὴ τοῦ ἀγώνα καὶ τῆς ἀγωνίας της. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει χρέος νὰ σταθεῖ ὡς ἕνας «σταθμὸς τελευταίων βοηθειῶν» στὰ νέα παιδιά μας ποὺ ἔχουν ἀνάγκη αὐτὴν τὴν ἀρωγὴ γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ εὐδοκιμήσουν καὶ τώρα στὶς ἐξετάσεις ·τους ἀλλὰ καὶ στὴ ζωή τους μετά.
Πολλοὶ ἐφημέριοι, ποὺ στάθηκαν κοντὰ στοὺς νέους σ’ αὐτὲς τὶς δύσκολες στιγμὲς ὁμολογοῦν τὴν ἱκανοποίησή τους ἀπὸ τὴν ἐκτέλεση αὐτοῦ τοῦ χρέους καὶ τὴν ἀρχὴ μιᾶς φιλίας ποὺ δεσμεύει καὶ τὰ δύο μέρη σὲ μία ἐγκάρδια ἀμοιβαιότητα. Ἡ ὀφειλή μας δὲν ἐξοφλεῖται μὲ αὐτὰ μόνο τὰ μέτρα. Θὰ πρέπει ἐγκαίρως νὰ σκεφθοῦμε καὶ τὰ μέτρα ποὺ ὀφείλουμε νὰ λάβουμε ὡς ἐφημέριοι καὶ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς σχολικῆς χρονιᾶς ὥστε ἡ Ἐκκλησία μας νὰ γίνει «σταθμὸς καὶ πρώτων καὶ τελευταίων βοηθειῶν».
Διαβάστε το κείμενο σε PDF: εδώ